Μια λέξη συνυφασμένη με την “τέλειαν αρετήν” σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, με το “ΔΙΚΑΙΟΝ” σύμφωνα με τον Ησίοδο, ο οποίος το επισημαίνει στην “Θεογονία” του, καθώς χωρίς ΔΙΚΑΙΟΝ η ανθρώπινη κοινωνία εξισώνεται με το βασίλειο των ζώων όπου ισχύει το δίκαιον του δυνατότερου.
Η “θεϊκή” καταγωγή της δικαιοσύνης αποδεικνύεται με την διαρκή και ουσιώδη ύπαρξη της θεάς Θέμιδος, όπου επηρέαζε και καθοδηγούσε την κρίση των Θεών ώστε να παρέμβουν και να αποδοθεί η πραγματική δικαιοσύνη.
Αλώστε η “θειική” προέλευση της δικαιοσύνης φαίνεται ακόμα και στην ολική παρέμβασή τους ώστε να “διορθωθεί” η δικαιοσύνη και να επέλθει η τάξη.
Την εποχή µάλιστα του ∆ράκοντα και του Σόλωνα ο φυσικός νόµος θεωρείται «το νοµιζόµενον» του άγραφου δικαίου ενώ για το γραπτό νόµο χρησιµοποιείται ο όρος «θεσµός».
Εκτός από τους γνωστούς μας φιλόσοφους εμφανίζονται και οι “Σοφιστές” (σκεπτικιστές) οι οποίοι (Πρωταγόρας) μέσω της αμφιβολίας του Θεϊκού, καταλήγει στο συμπέρασμα του «Όλα παρόµοια ξεκινούσαν από την πλήρη απουσία απόλυτων αξιών και προτύπων, είτε στηρίζονταν σε θεολογικές ιδέες είτε όχι».
Όλα παρόµοια ξεκινούσαν από την πλήρη απουσία απόλυτων αξιών και προτύπων, είτε στηρίζονταν σε θεολογικές ιδέες είτε όχι.
Εκεί όμως ο Πλάτωνας όπου μέσω της “Πολιτείας” του, που παρόλο που υποστηρίζει ότι η έννοια της δικαιοσύνης εντοπίζεται στις σχέσεις των ανθρώπων εντός της πολιτικής κοινότητας, καταλήγει στο εξής τελικό συμπέρασμα: «Ως εσωτερική πράξις η δικαιοσύνη της ψυχής δε νοείται απλώς ως αγαθή βούληση αλλά είναι επιπλέον ο κανόνας και η πρωταρχική πηγή της ορθής συµπεριφοράς του ατόµου».
Με λίγα λόγια όσο κι αν η ανθρώπινη κοινωνία προτάσσει νόμους βάσει μόνο των ανθρώπινων σχέσεων, χρησιμοποιώντας ακόμα και τον “νόμο της ζούγκλας”, η ΗΘΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ είναι αυτή που καθορίζει ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, και κατ επέκτασιν την ΟΜΑΛΗ ΤΑΞΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.
Η δικαιοσύνη λοιπόν στις μέρες μας έχει απαξιώσει την ΗΘΙΚΗ δικαιοσύνη. Ανθρωποκεντρικές κατασκευές νόμων και ειδικά των ΟΛΙΓΩΝ επέφεραν την μετατροπή της Δικαιοσύνης σε όργανο εξυπηρέτησης των “δυνατότερων – πλουσιότερων” μελών της κοινωνίας μας.
ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ κύριοι ΔΙΚΑΣΤΕΣ των δικών του παιδόφιλου Λιγνάδη, δολοφόνου Κορκονέα, της “σκευωρίας NOVARTIS”, του “δολοφόνου” της Μυρτώς, του Χορταριά, του 48χρονου Δασκάλου που έστελνε σεξουαλικά μηνύματά στις μαθήτριές του, ο παιδόφιλος της ίδιας του κόρης αστυνομικός στα Τρίκαλα, και πολλών (δυστυχώς αμέτρητων) υποθέσεων κατέληξαν στο ίδιο αποτέλεσμα.
Είναι στο χέρι της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ η παραδειγματική τιμωρία του κάθε ΛΙΓΝΑΔΗ για να σβήσει τουλάχιστον Η ΦΩΤΙΑ ΜΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Ένα απλό μέλος της Ελληνικής Κοινωνίας
Παύλος Στόλλας
