ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΑΘΑΝΑΣΑΤΟ
Μην πάτε μακριά. Μπείτε σε μια αθλητική ή πολιτική είδηση. Διαβάστε τα σχόλια. Ακολουθήστε το hashtag μιας ομάδας ποδοσφαίρου ή μπάσκετ στο Twitter. Διαβάστε τι γράφουν οι ανώνυμοι – και όχι μόνο. Είμαστε μια κοινωνία που ξερνάει μίσος. Μια κοινωνία που έχει τις ευχές για καρκίνους και θανάτους ως ψωμοτύρι. Μια καφροποίηση η οποία εξελίσσεται προοδευτικά.
Προφανώς και θα καταδικάσει η πλειοψηφία ή έστω η βιτρίνα του οργανωμένου οπαδικού κινήματος. Όμως η ζημιά είναι βαθύτερη και δεν διορθώνεται. Κανένα κακό δεν γίνεται να μηδενιστεί, διότι εγκληματικά στοιχεία πάντα θα υπάρχουν και δεν ελέγχονται. Το θέμα είναι η τάση, η οποία τα συντηρεί και θέλει χρόνο και δουλειά για να αντιμετωπιστεί.
Περί γηπέδων και οπαδικών, για ποιο Κράτος μιλάμε; Την δεκαετία του ’90 – κατά την οποία, όχι, δεν καθόμασταν χέρι – χέρι ούτε δίπλα – δίπλα οι υποστηρικτές διαφορετικών αποχρώσεων – η Αστυνομία έκανε μεν συσκέψεις αλλά θεωρούσε εφικτή την διεξαγωγή ενός αγώνα με οπαδούς δυο μεγάλων ομάδων. Πλέον, έρχεται ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος σε μια επαρχιακή πόλη και τρέμει η τοπική κοινωνία για πολεμικές συρράξεις. Οι επιχειρήσεις, αντί να προσβλέπουν σε εμπορική αξιοποίηση του γεγονότος, κλείνουν και τοποθετούν επιπλέον προστασία για να μην σπάσουν οι τζαμαρίες. Ο τελικός του Βόλου πριν κάποια χρόνια γίνεται ο κανόνας. Επί του αγωνιστικού, ένα γήπεδο με νεκρές ζώνες, που στην κάμερα φαίνεται μισοάδειο, και μια Αστυνομία που πηγαίνει με δεδομένο ότι η κατάσταση αργά ή γρήγορα θα ξεφύγει.
Ως προς τον αθλητισμό, δεν είμαι αντικειμενικός. Είμαι Παναθηναϊκός. Θέλω ο Παναθηναϊκός να κερδίσει. Είμαι άρρωστος Παναθηναϊκός. Μου αρέσει να ακούω την εξέδρα των οργανωμένων στο μπασκετικό ΟΑΚΑ ή την Λεωφόρο. Όλα αυτά, στο πλαίσιο της αγωνιστικής διαδικασίας. Όμως, δεν με ενδιαφέρει τι ομάδα υποστηρίζει το θύμα και ποια ο θύτης. Είμαι με το θύμα. Ούτε με εντυπωσιάζουν οι οπαδικές συμπλοκές. Τι σχέση έχουν με την ομάδα που υποστηρίζουμε όλα αυτά, σε κάθε περίπτωση;
Το κρίμα είναι για το παιδί που έφυγε. Το κρίμα είναι για τους γονείς και τους ανθρώπους του. Ο δράστης θα πάει φυλακή. Προφανώς και θα πάει. Ίσως ένας τέτοιος κάφρος να υπήρχε ακόμη και σε περιόδους που η Παιδεία και η αποστροφή στην βία ήταν σε άλλο επίπεδο. Το θέμα είναι άλλο…
Η καφρίλα που μας έχει δηλητηριάσει. Ο εκφασισμός. Ο εμετός μίσους που ξερνάει ο καθένας και πλέον θεωρείται νορμάλ και αποδεκτός.
Μην την πιείτε. Λουστείτε.
