Σαν σήμερα, 14 Ιουνίου 1987, η Ελλάδα έκανε το θαύμα κόντρα στην Σοβιετική Ένωση, πήρε τη νίκη με 103-101 στον τελικό και αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Του Διονύση Ζακυνθινού
«H πρόκριση στα χέρια αυτού του τίμιου γίγαντα…». Με φωνή τρεμάμενη από συγκίνηση ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος περιέγραφε στην ΕΡΤ τα τελευταία λεπτά του συγκλονιστικού τελικού του Ευρωμπάσκετ μεταξύ της Ελλάδας και της Σοβιετικής Ένωσης, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας.
Ο τίμιος γίγαντας δεν ήταν άλλος από τον Αργύρη Καμπούρη, που είχε στα χέρια του τη μπάλα για δύο ελεύθερες βολές, ενώ το σκορ ήταν ισόπαλο 101-101, λίγα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη. Για το κύπελλο ήθελε να μιλήσει ο Συρίγος και μέσα στην αγωνία του έκανε λάθος μιλώντας για πρόκριση. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.
Ο Καμπούρης πέτυχε και τις δύο βολές με μια ψυχραιμία που θα θέλαμε να είχαμε όλοι σε καθοριστικές στιγμές. «Θέλει προσοχή….» φώναξε αμέσως ο Συρίγος. Οι Σοβιετικοί έχασαν την τελευταία επίθεση και η Ελλάδα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Ιουνίου 1987.
Σχεδόν αμέσως βγήκαμε αυθόρμητα στους δρόμους να πανηγυρίσουμε. Η Πάτρα ζούσε (κι αυτή) ιστορικές στιγμές. Ένα ανθρώπινο ποτάμι ξεχύθηκε στους δρόμους της αχαϊκής πρωτεύουσας. Αυτοκίνητα με ελληνικές σημαίες κατέκλυσαν το κέντρο και η πλατεία Γεωργίου θύμιζε το επίκεντρο προεκλογικής συγκέντρωσης. Κάποιος μάλιστα περιέλουσε με βενζίνη το αυτοκίνητο του και του έβαλε φωτιά!
Ο ενθουσιασμός όλων για την κατάκτηση της ευρωπαϊκής κούπας ήταν απίστευτος. Σε μια εποχή που τα πολιτικά πάθη ήταν ιδιαίτερα οξυμένα, η Εθνική μας στο μπάσκετ (που θα μείνει στη συνέχεια ως η «αγαπημένη όλων των Ελλήνων») ένωσε τους πάντες, γκρεμίζοντας τείχη και διαχωριστικές γραμμές.
Από τότε πέρασαν 38 ολόκληρα χρόνια. Κι όμως, όσοι έζησαν εκείνη την αξέχαστη νύχτα τη θυμούνται σήμερα σαν να ήταν χθες.
Έκτοτε έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για την παρέα του Νίκου Γκάλη που έγραψε Ιστορία, με την μεγαλύτερη υπόκλιση να γίνεται στον απόλυτο σταρ.
Είναι πλέον κοινώς παραδεκτό ότι χάρη στον Νίκο Γκάλη τα συμβόλαια των επαγγελματιών παικτών του μπάσκετ εκτοξεύθηκαν στα ύψη.
Εξίσου είναι κοινός τόπος ότι το 1987 αποτέλεσε την αφετηρία για να καταστεί σταδιακά η Ελλάδα μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις διεθνώς κάτω από τα καλάθια, μετρώντας πολλές κατακτήσεις σε εθνικό και διασυλλογικό επίπεδο.
Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου, ο Χριστοδούλου και τα υπόλοιπα παιδιά εκείνης της καταπληκτικής παρέας, αποτέλεσαν το πρότυπο για πολλούς πιτσιρικάδες εκείνης της εποχής που θέλησαν να τους μοιάσουν.
Εκ των αποτελεσμάτων που ακολούθησαν, προκύπτει το συμπέρασμα ότι πολλοί τους έφτασαν, αν δεν τους ξεπέρασαν κιόλας.
Η κληρονομιά του 1987 αξιοποιήθηκε δεόντως και η μια φουρνιά πρωτοκλασάτων παικτών διαδέχεται η μια την άλλη στο μπάσκετ, το ίδιο έπονται και οι διακρίσεις.
Από μόνο του, το γεγονός αυτό συνιστά και μια περίτρανη απόδειξη ότι η πατρίδα μας μπορεί να μεγαλουργήσει όταν υπάρχει πίστη σε ένα σκοπό, σε ένα όραμα, με αποφασισμένους ανθρώπους να το υπηρετήσουν πιστεύοντας ακράδαντα στις δυνάμεις τους.