Άφησε πίσω του 1.300 νεκρούς, κυρίως ηλικιωμένους.
Του Διονύση Ζακυνθινού
Αυτές τις ημέρες, που ο υδράργυρος σκαρφαλώνει στα ύψη, αναπόφευκτα ξυπνούν μνήμες από τον ιστορικό πλέον καύσωνα του 1987, που άφησε πίσω του εκατοντάδες νεκρούς, κυρίως ηλικιωμένους.
Ήταν πριν από 38 χρόνια, στις 22 Ιουλίου εκείνης της χρονιάς, όταν το θερμόμετρο άρχισε να ανεβαίνει επικίνδυνα για να καταγραφεί, εν τέλει, ένας ακραίος καύσωνας, ο οποίος χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς ως «το πιο θανατηφόρο καιρικό γεγονός στην σύγχρονη ελληνική Ιστορία.
Το ποιοτικό χαρακτηριστικό που τον έκανε να ξεχωρίσει από άλλα ανάλογα καιρικά φαινόμενα ήταν η μεγάλη διάρκειά του. Για πάνω από μια εβδομάδα, σχεδόν το σύνολο της πεδινής ηπειρωτικής χώρας, αντιμετώπιζε θερμοκρασίες άνω των 40 βαθμών με μεγάλα ποσοστά υγρασίας και συνεχή άπνοια. Η θερμοκρασία, ακόμα και τη νύχτα, δεν έπεφτε κάτω από τους 30 βαθμούς, ενώ η κατάσταση γινόταν περισσότερο αποπνικτική σε περιοχές όπου προκαλούνταν εκτεταμένες διακοπές στην ηλεκτροδότηση και στην παροχή νερού.
Πολλά διαμερίσματα, ιδίως στην Αθήνα, χωρίς βέβαια κανένα κλιματισμό εκείνη την εποχή, μετατράπηκαν γρήγορα σε εστίες θανάτου για ευπαθείς ομάδες και άτομα της τρίτης ηλικίας. Και αν οι πρώτοι θάνατοι αποδόθηκαν στα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζαν οι θανόντες, γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι η χώρα βρισκόταν αντιμέτωπη με μια πρωτοφανή και δύσκολα αντιμετωπίσιμη κατάσταση.
Οι νεκροί, που σταδιακά ανήλθαν σε εκατοντάδες, δεν χωρούσαν πια στους νεκροθαλάμους των νοσοκομείων και σύντομα διατέθηκαν κι αυτοί των στρατιωτικών νοσηλευτικών ιδρυμάτων. Όταν κι αυτοί γέμισαν, επιστρατεύτηκαν ακόμη και τα βαγόνια – ψυγεία των τρένων του ΟΣΕ!
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ο τραγικός απολογισμός του φονικού καύσωνα ήταν 1300 νεκροί, εκ των οποίων οι 1115 στην Αττική.
Γιατί δεν θα ξαναζήσουμε αυτόν τον εφιάλτη
Αν και έκτοτε, ακόμη κι αυτό το καλοκαίρι, οι θερμοκρασίες αγγίζουν και θα αγγίξουν τις αντίστοιχες του 1987, είναι βέβαιο ότι η χώρα δεν θα ξαναζήσει ανάλογο εφιάλτη. Ο λόγος; Η εξέλιξη της ζωής και η γνώση από την εμπειρία του παρελθόντος.
Η εκτεταμένη τοποθέτηση και χρήση κλιματιστικών συστημάτων, σε συνδυασμό με την έγκαιρη και σωστή ενημέρωση, δημιουργούν ένα προστατευτικό τείχος, ακόμη και για τις ηλικιακές ομάδες που είναι ευαίσθητες στη θερμοπληξία.
Εκτός, όμως, του ότι στις μέρες μας η χρήση κλιματισμού είναι πλέον αυτονόητη, για όσες και όσους δεν έχουν πρόσβαση σ’ αυτόν, από το κράτος και τους δήμους διατίθενται τις ημέρες των καυσώνων κλιματιζόμενες αίθουσες, όπου μπορούν να φιλοξενηθούν.
Και το γεγονός αυτό, αποδίδεται στο σκληρό μάθημα που πήρε η ελληνική κοινωνία από τον φονικό καύσωνα του 1987. Πάθαμε, μάθαμε, και μακάρι αυτό να συνέβαινε και σε άλλες περιπτώσεις.