Κάθε χρόνο, το «ροζ ποτάμι» με την ορμή του περνά το μήνυμα ότι ο καρκίνος δεν είναι πια ταμπού, ο ανίκητος εχθρός, αλλά μια ωραία πρόκληση για ζωή, περισσότερη ζωή, με χαρά και αισιοδοξία.
Του Διονύση Ζακυνθινού
Στην αλληλογραφία που ήταν πεταμένη στην είσοδο της πολυκατοικίας υπήρχε κι ένας φάκελος με αποστολέα το «Άλμα Ζωής». Παραλήπτρια ήταν ένοικος με την οποία ανταλλάσσουμε μια «καλημέρα» ή ένα απλό «γεια», όποτε συναντιόμαστε στο ασανσέρ. Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο.
Ο φάκελος δεν «πρόδωσε» στα μάτια μου το πρόβλημα της (άλλωστε τα θέματα υγείας είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση της καθεμιάς και του καθενός), απέδειξε όμως περίτρανα την καταπληκτική δουλειά που εξακολουθεί να κάνει η παρέα της αείμνηστης Λιολιώς Κολυπέρα. Μια παρέα που ξεκίνησε αθόρυβα για να δώσει το δικό της αγώνα κατά του καρκίνου του μαστού και με σκοπό να συμπαρασύρει σ’ αυτόν κι άλλες γυναίκες που αντιμετώπισαν ή αντιμετωπίζουν την ίδια ασθένεια. Να τις πείσει, δηλαδή, ότι όλες μαζί μπορούν να τα καταφέρουν.
Η ισχύς εν τη ενώσει, λοιπόν, με αφετηρία την απομυθοποίηση του προβλήματος τους και την παράλληλη ευαισθητοποίηση της κοινωνίας ότι ο καρκίνος είναι και δική της υπόθεση, αλλά όχι και ανίκητος, με ένα από τα κεντρικά συνθήματα να διαμηνύει: «Η πρόληψη σώζει ζωές».
Η παρέα τα κατάφερε. Μεγάλωσε και συνεχίζει να μεγαλώνει, γιγαντώνεται. Κάθε χρόνο, το «ροζ ποτάμι» με την ορμή του περνά το μήνυμα ότι ο καρκίνος δεν είναι πια ταμπού, ο ανίκητος εχθρός, αλλά μια ωραία πρόκληση για ζωή, περισσότερη ζωή, με χαρά και αισιοδοξία.
Η ροζ κορδέλα στο ταξί
Στην οροφή του ταξί ανέμιζε μια ροζ κορδέλα, που με μια πρώτη ματιά περνούσε μάλλον απαρατήρητη.
Την πρόσεχες όταν αποβιβαζόσουν απ’ αυτό μετά από μια σύντομη διαδρομή, μικρότερη των πέντε λεπτών, και αφού είχαν πέσει προηγουμένως στην αντίληψη σου κινήσεις που σε προετοίμαζαν για μια διαπίστωση που έκανες εκ των υστέρων. Και ποια ήταν αυτή; Μα ότι ο ταξιτζής είναι ένθερμος υποστηρικτής του Συλλόγου Γυναικών με Καρκίνο Μαστού, «Άλμα Ζωής Ν. Αχαΐας».
Η πρώτη και σοβαρότερη ένδειξη ήταν όταν μίλησε για λίγο στο κινητό τηλέφωνο με κάποιον γνωστό του και φώναξε ενθουσιασμένος: «Θα κάνουμε την Πάτρα ροζ!»
Με τον τόνο της φωνής του έδειχνε μια αποφασιστικότητα που έμοιαζε με την ακλόνητη πίστη του οπαδού ότι η αγαπημένη του ομάδα θα νικήσει σε ένα ντέρμπι που έχει μπροστά της, συντρίβοντας τους αντιπάλους της.
Και μετά, έβλεπες στο ταμπλό του ταξί μια χαρακτηριστική φωτογραφία που έδειχνε χαμογελαστές τις πρωταγωνίστριες μιας πολύ ωραίας γυναικείας παρέας, που μεγαλώνει διαρκώς και συμπαρασύρει καθημερινά όλο και περισσότερους στον συναρπαστικό αγώνα της, με έπαθλο τη ζωή αυτή καθαυτή.
Τότε συνειδητοποιούσες ότι, πιθανότατα εξαιτίας μιας οικογενειακής δοκιμασίας, και για τον ίδιο αυτός ο αγώνας έχει γίνει μια προσωπική υπόθεση, όπως προφανώς και για πολλούς άλλους συμπολίτες που βάδισαν στο κέντρο της πόλης, σχηματίζοντας για μια ακόμη φορά το γνωστό πια «ροζ ποτάμι», που δεν λέει να κάνει πίσω.
Τέσσερα χρόνια χωρίς τη Λιολιώ
Ήταν Τετάρτη, 22 Σεπτεμβρίου του 2021. Η είδηση διέτρεξε το διαδίκτυο, κυκλοφόρησε από στόμα σε στόμα, σκορπώντας σε όλη την Πάτρα θλίψη και συγκίνηση.
Η Λιολιώ Κολυπέρα, αυτή η μεγάλη αγωνίστρια που βρέθηκε αντιμέτωπη με τον καρκίνο και τον κοίταξε στα μάτια, είχε φύγει από τη ζωή. Δυστυχώς, δεν θα ξαναδούμε το χαμόγελο της, που έγινε πηγή έμπνευσης και δύναμης για εκατοντάδες ομοιοπαθείς γυναίκες που ξεθάρρεψαν, βγήκαν και μίλησαν ανοιχτά για το πρόβλημα τους, συμπαραστάθηκαν η μία στην άλλη, ξεχύθηκαν στους δρόμους ζωγραφίζοντας την πόλη και ξορκίζοντας την «παλιαρρώστια».
Η Λιολιώ δεν είναι πια ανάμεσα μας, αλλά θα μας τη θυμίζουν η μάνα μας, η αδελφή μας, η σύζυγος μας, η φίλη μας, η γυναίκα της διπλανής πόρτας, κάθε φορά που θα παίρνουν έναν φάκελο από το «Άλμα Ζωής» για το επόμενο, καθοριστικό, βήμα.
