Φέτος η Eurovision θυμίζει περισσότερο κοινωνικό πείραμα παρά μουσικό διαγωνισμό. Όλοι τους διεκδικούν τρία λεπτά που μπορεί να αλλάξουν τη διαδρομή τους.
Της Νικόλ Μακρή
Η ΕΡΤ ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες ότι οι συμμετοχές για τη Eurovision 2026 έφτασαν τις 264. Ναι, 264. Αυτό από μόνο του λέει ότι η Eurovision στην Ελλάδα εξακολουθεί να είναι κάτι περισσότερο από ένας διαγωνισμός. Είναι ένας μικρός εθνικός διαγωνισμός φιλοδοξίας. Όποιος έχει τραγούδι το στέλνει. Όποιος δεν έχει τραγούδι σκέφτεται να γράψει.
Η διαδικασία φέτος θα είναι σχετικά σφιχτή. Όσες προτάσεις πληρούν τους βασικούς κανόνες του διαγωνισμού περνούν στην επόμενη φάση. Από αυτές μια επταμελής επιτροπή με δύο άτομα από την ΕΡΤ και πέντε εκτός θα διαλέξουν μέχρι 28 τραγούδια. Αυτά θα εμφανιστούν σε δύο ημιτελικούς. Από εκεί μέχρι 14 θα περάσουν στον τελικό μόνο με την ψήφο του κόσμου. Και στον τελικό όπως και πέρσι το αποτέλεσμα θα βγει από τον συνδυασμό κοινού και επιτροπής.
Το ενδιαφέρον όμως είναι ποιοι κατέθεσαν τραγούδι. Γιατί φέτος το πράγμα μοιάζει με ρεαλιστική απεικόνιση της ελληνικής ποπ πραγματικότητας. Υπάρχουν ονόματα που τα ξέρεις από τη μουσική. Υπάρχουν ονόματα που τα ξέρεις από το TikTok. Υπάρχουν ονόματα που τα ξέρεις από το YouTube. Και υπάρχουν και ονόματα που δεν τα ξέρεις ακόμα αλλά πολύ θα ήθελαν να τα μάθεις μέσα από τη Eurovision.
Ανάμεσα σε αυτά που έχουν συζητηθεί περισσότερο είναι οι Good Job Nicky, η Evangelia, η Marseaux, ο Akylas, η ZAF, η Dianmiss και μια συνεργασία του Νίκου Γκανού με τον Claydee που στα χαρτιά τουλάχιστον ακούγεται αρκετά eurovisionική. Υπάρχουν όμως και συμμετοχές από δημιουργούς που έρχονται από τα social όπως η Mikay που κινείται κοντά στην K pop και η Χρυσηίδα Γκαγκούτη που έχει κοινό κυρίως ψηφιακό.
Η συμμετοχή που έχει κάνει τον περισσότερο θόρυβο είναι αυτή της Xannova Xan επειδή στο τραγούδι φαίνεται να έχει βάλει το χέρι της δημιουργός από το Ισραήλ που είχε υπογράψει τις δύο τελευταίες συμμετοχές της χώρας σε μια περίοδο που ο διαγωνισμός είχε μεγάλες αντιδράσεις για την παρουσία του Ισραήλ λόγω του πολέμου στη Γάζα. Δηλαδή έχουμε τραγούδι που δεν το έχουμε ακούσει ακόμη αλλά ήδη έχει πολιτικό υπόβαθρο. Κλασική Eurovision.
Υπάρχουν και τα πιο αναμενόμενα ονόματα. Η δική μας Νίνα Λοτσάρη, η Πέννυ Μπαλτατζή, η Στέλλα Γεωργιάδη. Υπάρχουν επίσης καλλιτέχνες που έχουν ξαναδοκιμάσει στη διαδικασία και ξαναμπαίνουν. Ονόματα όπως η Idra Kayne, ο Μαυρίκιος Μαυρικίου, η Alexandra Koniak, η Dorothea, η Kianna και αρκετοί ακόμη που γεμίζουν τη λίστα και δείχνουν ότι η ΕΡΤ φέτος έχει πολύ υλικό να ξεσκαρτάρει.
Όλα αυτά δείχνουν και κάτι άλλο. Ότι η Eurovision στην Ελλάδα λειτουργεί πια σαν ανοιχτή σκηνή. Είναι ένας τρόπος να εκτεθείς στο ευρύ κοινό χωρίς να χρειαστείς δισκογραφία ή τηλεπαιχνίδι. Αν περάσεις στον τελικό σε έχουν ήδη δει. Αν πας στη Eurovision σε έχει δει όλη η χώρα. Και αυτό εξηγεί γιατί μαζεύτηκαν 264 συμμετοχές.
Από την άλλη η διαδικασία της επιλογής είναι εκεί που συνήθως αρχίζουν τα δράματα. Ποιος πέρασε και γιατί. Πόσο βαρύτητα δόθηκε στο κοινό. Πόσο στην επιτροπή. Κάθε χρόνο κάνουμε την ίδια κουβέντα. Θέλουμε κάτι ποιοτικό ή κάτι που να γράφει στην κάμερα. Θέλουμε να πάμε καλά στην Ευρώπη ή να κάνουμε χαρούμενο το ελληνικό timeline. Η αλήθεια είναι ότι σπάνια πετυχαίνουμε και τα δύο.
Με τόσα διαφορετικά ονόματα πάντως φαίνεται ότι η ΕΡΤ προσπαθεί να ανοίξει το κάδρο και να μην περιοριστεί σε έναν μόνο τύπο τραγουδιού. Υπάρχουν πιο ποπ συμμετοχές, πιο ηλεκτρονικές, πιο ραδιοφωνικές, πιο θεατρικές. Το θέμα είναι τι θα προκριθεί στους ημιτελικούς και ποιο από αυτά θα αντέξει να σταθεί απέναντι στο κοινό που είναι και πάντα το πιο αυστηρό.
Μέχρι τον τελικό θα έχουμε άπειρα μικρά ρεπορτάζ για το ποιος κατέθεσε τι. Θα διαρρεύσουν κομμάτια. Θα γίνει σύγκριση με τις άλλες χώρες. Θα ακουστεί ότι κάποιο τραγούδι είναι δοκιμασμένο ή ότι κάποιο άλλο είναι πολύ προχωρημένο για την Ελλάδα. Δηλαδή θα ζήσουμε κανονική σεζόν Eurovision.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όταν μαζεύονται 264 τραγούδια κάπου εκεί μέσα υπάρχει τουλάχιστον ένα που μπορεί να σταθεί στη σκηνή και να μην ντραπούμε. Τώρα αν θα είναι αυτό που θα ψηφίσουμε είναι άλλη κουβέντα.-