Του Κωνσταντίνου Σβόλη
Αποτελεί κοινό μυστικό ότι οι μνημονιακές υποχρεώσεις είχαν ως παρεπόμενο τη σημαντική μείωση της χρηματοδότησης και την υποστελέχωση των ΟΤΑ. Αποτελεί, επίσης, αδήριτη ανάγκη, η βελτίωση των δημοσιονομικών της χώρας μας να συνοδεύεται με αναλογική αύξηση των κρατικών επιχορηγήσεων στους Δήμους, ώστε να ομιλούμε για αυτονομία και ικανοποιητική λειτουργία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α΄ βαθμού.
Αυτό, όμως, δεν δικαιολογεί τον στρουθοκαμηλισμό της Λαϊκής Συσπείρωσης στον Δήμο Πατρέων όπου, έχοντας ως δικαιολογία τις μνημονιακές περικοπές, απεκδύεται των ευθυνών της για την τραγική κατάσταση της πόλης στον τομέα της καθαριότητας. Η ιδανική πολιτεία με τις πολλές και μόνιμες προσλήψεις μπορεί να αποτελεί επιθυμία όλων, αλλά η δυνατότητα προσλήψεων στους ΟΤΑ, μέσω των ανταποδοτικών τελών, είναι δεδομένη στους τομείς της καθαριότητας και του ηλεκτροφωτισμού.
Η αύξηση, κατά περίπου 1.000.000 ευρώ, των εισπραχθέντων ανταποδοτικών τελών από τους πολίτες, σύμφωνα με τα τελευταία απολογιστικά στοιχεία του Δήμου Πατρέων για το έτος 2024, σε σχέση με τα αντίστοιχα στοιχεία του προηγούμενου έτους, δεν συνοδεύτηκε με αντίστοιχο αριθμό προσλήψεων. Να σημειωθεί ότι για την προμήθεια του εξοπλισμού στον τομέα της καθαριότητας υπάρχουν και κρατικά χρηματοδοτικά εργαλεία, τα οποία οι υποτιθέμενες αστικές κυβερνήσεις εξασφαλίζουν στον Δήμο Πατρέων.
Αποκαλύπτονται, λοιπόν, οι πραγματικές προθέσεις της Δημοτικής Αρχής. Μόνιμες καταγγελίες κατά των υποτιθέμενων αστικών κομμάτων, αποποίηση των ευθυνών, κάκιστη εικόνα της πόλης και παραπομπή στις καλένδες και στην ανυποληψία τα περί αναβάθμισης της ποιότητας των πολιτών. Η Λαϊκή Συσπείρωση παραμένει πιστή στην ορθοδοξία της ιδεολογικής εργαλειοποίησης, στην υποκρισία και στον πολιτικό φενακισμό.
Σημειώνουμε ότι, πρόσφατα, αναδείξαμε την ευθύνη της Δημοτικής Αρχής του Δήμου Πατρέων για την απώλεια 21.500.000 ευρώ από το δημοτικό ταμείο, από κλήσεις του ΚΟΚ που έχουν παραγραφεί. Χρήματα που τόσο έχουμε ανάγκη για την υλοποίηση έργων. Ας αντιληφθούμε, άπαντες, ότι οι λανθασμένες προσωπικές μας επιλογές, την ώρα της κάλπης, και όχι οι κεντρικές πολιτικές δίνουν, κυρίως, το δικαίωμα σε κάποιους να επενδύουν στην ένδεια και στην απαξίωση. Έτσι θεωρούν ότι το ουτοπικό τους όνειρο περί κοινωνικής ανατροπής, θα παραμένει ζωντανό υπονομεύοντας, όμως, το δικαίωμα του ευ ζην.
