Κανείς δεν μίλησε για το αρχικό θέμα – για το πώς το θέατρο, η τηλεόραση, οι σχέσεις εξουσίας και τα σύνορα επαγγελματισμού παραμένουν γκρίζες ζώνες.
Της Νικόλ Μακρή
Στην ελληνική τηλεόραση δεν χρειάζεται να γίνει κάτι σοβαρό για να στηθεί ο επόμενος τηλεκανιβαλισμός. Αρκεί μια φράση και ξάφνου όλα στο κόκκινο. Το βράδυ της Τρίτης, στην εκπομπή Real View, η Σοφία Μουτίδου και ο Απόστολος Γκλέτσος διαπληκτιστήκαν on air για το αν το θέατρο είναι «ένα μεγάλο κρεβάτι». Ο Γκλέτσος είπε πως οι ηθοποιοί είναι «αγνά παιδιά» και πως το θέατρο δεν πρέπει να ταυτίζεται με τις σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ τους. Η Μουτίδου αντέδρασε έντονα λέγοντας πως «Τα παιδιά βιάζονται πιο εύκολα».
Από εκεί και πέρα, τα πράγματα ξέφυγαν. Ο Γκλέτσος αποχώρησε εκνευρισμένος, εκείνη συνέχισε μόνη της, και μέσα σε λίγα λεπτά, το απόσπασμα έγινε viral. Δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω – η σύγκρουση δύο έντονων χαρακτήρων μπροστά στις κάμερες ήταν αρκετή για να γεμίσουν τα social με σχόλια, memes και “αναλύσεις”.
Μέχρι εδώ, τίποτα ασυνήθιστο. Το επόμενο στάδιο, όμως, ήταν το γνωστό…η ανθρωποφαγία.
Λίγες ώρες μετά, η Μουτίδου –μιλώντας για το περιστατικό– σχολίασε πως ο Γκλέτσος είναι «άνθρωπος με ψιλοασταθή κλινική εικόνα». Και τότε ξεκίνησε ο δεύτερος γύρος. Πρωινάδικα, πάνελ, site, όλοι κατά της. Ο Λιάγκας μίλησε για “καταρράκωση της πολιτικής ορθότητας”, ο Ουγγαρέζος αναρωτήθηκε αν η Μουτίδου έχει «ψυχιατρική ιδιότητα» και προειδοποίησε για “μηνύσιμες γνωματεύσεις”. Οι γνωστοί τηλεοπτικοί σχολιαστές τοποθετήθηκαν στο θέμα και η Σοφία Μουτίδου έγινε ξαφνικά το τέλειο θήραμα.
Προφανώς και η φράση της ήταν άστοχη. Δεν είναι ωραίο να σχολιάζεις δημόσια την ψυχική κατάσταση κάποιου, πόσο μάλλον με αυτόν τον τρόπο. Όμως ειπώθηκε μέσα στην ένταση μιας συζήτησης που είχε ήδη ξεφύγει την προηγούμενη ημέρα. Δεν ήταν διάγνωση, ηταν μια κουβέντα θυμού – μια από αυτές που όλοι έχουμε πει, απλώς όχι μπροστά σε κάμερες.
Κι όμως, η τηλεόραση δεν συγχωρεί τέτοιες στιγμές. Όχι γιατί νοιάζεται για την ψυχική υγεία ή για τον σεβασμό, αλλά γιατί βρήκε νέα τροφή. Το περιστατικό μετατράπηκε σε θεατρικό δρώμενο: «η Μουτίδου που γύρισε μπούμερανγκ το #metoo», «η Μουτίδου που έχασε την ψυχραιμία της», «η Μουτίδου που διέγνωσε». Όλοι έπρεπε να βρουν την “ατάκα” που θα κάνει τον γύρο του διαδικτύου.
Αυτό είναι το πιο ειρωνικό…. ο ίδιος μηχανισμός που τρέφεται από εντάσεις, κατακρίνει μετά όσους παρασύρονται απ’ αυτές. Καλεί ανθρώπους με έντονη προσωπικότητα σε πάνελ για να τους “αναμετρήσει” και μετά κάνει έκτακτο αφιέρωμα επειδή πράγματι αναμετρήθηκαν.
Η Σοφία Μουτίδου έχει υπάρξει αιχμηρή και αμετανόητα ειλικρινής – αυτό άλλωστε ήταν και το χαρακτηριστικό που την έκανε να ξεχωρίσει. Αλλά σ’ ένα περιβάλλον που θέλει το «αυθόρμητο» μόνο μέχρι εκεί που δεν προκαλεί, τέτοιοι άνθρωποι δεν χωρούν.
Φυσικά και μπορούμε να συζητήσουμε για τα όρια του δημόσιου λόγου, για το πώς μιλάμε για την ψυχική υγεία, για το πόσο προσεκτικοί οφείλουμε να είμαστε. Αλλά αυτή η συζήτηση δεν έγινε ποτέ. Οι πρωινές εκπομπές βρήκαν επιτέλους κοινό εχθρό, το X πήρε φωτιά, και ο θόρυβος κάλυψε όπως πάντα την ουσία του θέματος.
Κανείς δεν μίλησε για το αρχικό θέμα – για το πώς το θέατρο, η τηλεόραση, οι σχέσεις εξουσίας και τα σύνορα επαγγελματισμού παραμένουν γκρίζες ζώνες. Κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί δύο άνθρωποι που έχουν δουλέψει δεκαετίες στο ίδιο επάγγελμα καταλήγουν να τσακώνονται on air για το αυτονόητο…ότι τα όρια υπάρχουν, αλλά και ότι παραβιάζονται.
Αντί γι’ αυτό, προτιμήσαμε την εύκολη συνταγή. Την εικόνα του καυγά, τα σχόλια του πάνελ, τα «είναι ψυχίατρος;» και τα “εγώ το είχα πει από παλιά”. Αυτή είναι πια η τροφή της τηλεόρασης, πρόσωπα που τα ανεβάζει όσο γελάνε και τα κατασπαράζει μόλις «τοποθετηθούν».
Η Μουτίδου έκανε λάθος, το πλήρωσε με δημόσια εξόντωση. Ο Γκλέτσος αποχώρησε, έγινε σύμβολο αυθεντικότητας. Οι πρωινές εκπομπές πήραν υλικό για δύο μέρες. Κι εμείς, για ακόμη μία φορά, νιώσαμε ότι είδαμε «κάτι σημαντικό». Η μήπως τελικά είδαμε ;
