Είναι εγκαταλελειμμένο εδώ και πολλά χρόνια.
Του Διονύση Ζακυνθινού
Φωνάξαμε και διεκδικήσαμε να πάρουμε το παραλιακό μέτωπο, στο τέλος τα καταφέραμε. Αυτό είναι πλέον στη δικαιοδοσία μας, ασχέτως εάν δεν ξέρουμε πότε (και εάν) θα αναπλαστεί.
Όμως, δεν έχουμε επιδείξει ως τοπική κοινωνία το ίδιο ενδιαφέρον για το ετοιμόρροπο κτίριο που στέγαζε στο παρελθόν τον ΟΛΠΑ.
Από το 2008, οπότε εγκαταλείφθηκε λόγω των ανεπανόρθωτων ζημιών που τού προκάλεσε ο μεγάλος σεισμός, εξακολουθεί να στέκει στη θέση του (όσο στέκει) έρημο.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί ότι το κτίριο είναι άκρως επικίνδυνο. Οι φθορές που έχει υποστεί, σε συνδυασμό με το πέρασμα των χρόνων, το καθιστούν χωρίς υπερβολή μια παγίδα θανάτου, κυρίως για όσους με προφανή απερισκεψία εισέρχονται στο εσωτερικό του.
Όμως, σε σχέση με τη μείζονα σημασία του, για το συγκεκριμένο θέμα δεν έχει υπάρξει η αντίστοιχη κινητικότητα, η απαιτούμενη κινητοποίηση, με ελάχιστες, σποραδικές, εξαιρέσεις, πρωτίστως από την πλευρά του Δήμου Πατρέων.
Στο κενό η μηνυτήρια αναφορά του Δήμου
Η αλήθεια είναι ότι ο Δήμος Πατρέων έχει εκφράσει κατά καιρούς την ανησυχία του για το ετοιμόρροπο κτίριο, φτάνοντας στο σημείο, στο παρελθόν, μηνυτήρια αναφορά στον εισαγγελέα, επισημαίνοντας την επικινδυνότητα του και το ενδεχόμενο να θρηνήσουμε θύματα από μια πιθανή κατάρρευση του.
Όμως, εκ του (ανύπαρκτου) αποτελέσματος προκύπτει το συμπέρασμα ότι δεν έγινε απολύτως τίποτα, καθώς δεν επήλθε καμία ουσιαστική παρέμβαση για να αρθεί ή έστω να αμβλυνθεί η επικινδυνότητα του.
Και αν θρηνήσουμε θύμα ή θύματα;
Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, είτε αυτό θα πρέπει να κατεδαφιστεί είτε να ανακατασκευαστεί. Άλλη λύση δεν υπάρχει και πάντως αυτή δεν περνά από τη διαιώνιση μιας κατάστασης που εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους, κυρίως σε ό,τι αφορά την πιθανή απώλεια ανθρώπινων ζωών.
Αλήθεια, τι θα γίνει σε ένα τέτοιο απευκταίο ενδεχόμενο;
Πιθανότατα, θα έχουμε τη συνήθη αλληλοεπίρριψη ευθυνών, την οποία είδαμε και το 2017, μετά από την κατάρρευση του παλαιού στεγάστρου στη λιμενική ζώνη, που προκάλεσε τον θάνατο ενός μετανάστη.
Επομένως, κρούοντας (και) από την πλευρά μας τον κώδωνα του κινδύνου, επισημαίνουμε την αναγκαιότητα να γίνουν τα απαραίτητα και ενδεδειγμένα βήματα πριν βρεθούμε μπροστά στα (απολύτως προβλέψιμα) χειρότερα.
