Από τον Διονύση Ζακυνθινό
Σε κάθε βήμα που έκανες, το πάτωμα στο παλαιό οίκημα της οδού Αγίου Νικολάου έτριζε. Ένας ηλικιωμένος, καλοντυμένος, άντρας το είχε αντιληφθεί και γι’ αυτό διέκρινες στο ύφος του μια αμηχανία. Πλησίασε τον νεαρό δημοσιογράφο και χαμογελώντας του είπε: «Ξέρετε, εγώ το νοίκιασα αυτό».
Ήταν κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ο καλοντυμένος κύριος δεν ήταν άλλος από τον Παύλο Μαρινάκη, πρόεδρο τότε της ΝΟΔΕ Νέας Δημοκρατίας, ενώ η σκηνή διαδραματίστηκε στα γραφεία που στέγαζαν εκείνη την εποχή την εν λόγω οργάνωση του κυβερνώντος κόμματος.
Αυτή ήταν μια από τις ισχυρότερες αναμνήσεις που διατηρούμε από έναν άνθρωπο που ήταν ο απόλυτος ορισμός του πολίτη, σύμφωνα με την αριστοτέλεια θεώρηση, και ο οποίος είχε έναν μεστό, ολοκληρωμένο, βίο. Έως το τέλος του, ήθελε (και μπορούσε) να γράφει, να λαμβάνει μέρος στα κοινωνικά δρώμενα, να παρεμβαίνει όπου και όποτε έκρινε σκόπιμο.
Τον Απρίλιο του 2016 πραγματοποιήθηκε στη Διακίδειο Σχολή Λαού μια εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου που έγραψε ο Βασίλης Μπεκίρης με θέμα τον Εθνικό Διχασμό.
Ο Παύλος Μαρινάκης ήταν ένας από τους κεντρικούς ομιλητές. Ανέβηκε στο βήμα με κάποια δυσκολία, καθώς το πέρασμα των δεκαετιών ήταν πλέον εμφανές πάνω του. Ωστόσο, η φθορά του χρόνου δεν είχε καταβάλλει και το διευρυμένο πνεύμα του. Διαβάζοντας από ιδιόχειρες σημειώσεις, εκφώνησε μια ομιλία που κατέπληξε το κοινό, το οποίο στο τέλος τον χειροκρότησε θερμά αναγνωρίζοντας το πνευματικό μεγαλείο του ανδρός.
Όταν, αργότερα, «έφυγε» από τη ζωή, γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά για το πρόσωπο του, τα οποία ο ίδιος ενδεχομένως να θεωρούσε υπερβολικά.
Φερ’ ειπείν, στο άκουσμα της φράσης ότι άφησε πίσω του ένα δυσαναπλήρωτο κενό, ίσως να χαμογελούσε και με εκείνο το σπινθηροβόλο βλέμμα του, συνοδευόμενο από το χιούμορ που τον διέκρινε, να παρέπεμπε σε ένα γνωστό απόφθεγμα του Σαρλ Ντε Γκωλ. Τον φανταζόμαστε να λέει με μια διάθεση αυτοσαρκασμού: «Αγαπητέ μου, τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από αναντικατάστατους».
Ο Παύλος Μαρινάκης ο νεότερος, ο οποίος, ασκεί με επιτυχία τα καθήκοντα του κυβερνητικού εκπροσώπου, ήδη έχει ξεπεράσει τον παππού του. Επιβεβαιώνει δε με τη σειρά του ότι, πράγματι, εκτός του ότι δεν υπάρχουν δυσαναπλήρωτα κενά, ούτε στην πολιτική, και σ’ αυτήν, συχνά, το μήλο πέφτει κάτω από τη μηλιά.
