Η Πάτρα επενδύει στην παρουσία τους για την τόνωση της τοπικής οικονομίας.
Απόγευμα Πέμπτης, ένα ζευγάρι προερχόμενο από την Πρέβεζα, συνοδεύοντας τον γιο του που πέρασε στην Πάτρα, ρωτά στην Αγία Σοφία τους περαστικούς: «Μπορείτε να μας πείτε πού είναι η Αράτου;».
Η απάντηση που παίρνουν είναι για εμάς κατατοπιστική, αλλά για κάποιον που ενδεχομένως δεν έχει ξαναπατήσει το πόδι του στην αχαϊκή πρωτεύουσα φαντάζει περίπλοκη, περίπου σαν μια δυσεπίλυτη εξίσωση.
Το καλό, λοιπόν, για την τοπική οικονομία είναι ότι το κυνήγι της φοιτητικής στέγης έχει ξεκινήσει για μια ακόμη χρονιά και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, προς ανακούφιση της αχαϊκής πρωτεύουσας, μεγάλο μέρος της οποίας περιμένει να ζήσει από τους φοιτητές.
Η στροφή στον φοιτητόκοσμο έγινε μετά από την αποβιομηχάνιση
Καθώς μετά από την αποβιομηχάνιση της, τη δεκαετία του 1990, η Πάτρα δεν έχει κάποιον συγκεκριμένο οικονομικό προσανατολισμό, ήταν αναμενόμενο ένα σεβαστό μέρος της οικονομίας της να στηρίζεται πλέον στους φοιτητές. Αρέσει δεν αρέσει (που δεν πρέπει να αρέσει), πρόκειται για μια κοινή διαπίστωση, που αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, η οποία δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Χωρίς ίχνος υπερβολής, πολλοί είναι αυτοί που περιμένουν από τον φοιτητόκοσμο να εξασφαλίσουν ένα εισόδημα, είτε με κάποιο νοίκι είτε βγάζοντας το μεροκάματο.
Για τον ιδιοκτήτη φούρνου στην περιοχή της Αγίας Σοφίας, η παρουσία των φοιτητών είναι ζωτικής σημασίας. «Για εμάς, οι φοιτητές είναι πηγή ζωής» λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά.
Άλλωστε, η Αγία Σοφία είναι μια από τις περιοχές της Πάτρας που προσελκύουν ως τόπο διαμονής τους φοιτητές, (και) λόγω της εύκολης πρόσβασης που προσφέρει στη συγκοινωνία για το Πανεπιστήμιο.
Μια τυρόπιτα, ένα κουλούρι ή κάτι άλλο πρόχειρο για πρωινό, στο πόδι, είναι αυτά που αγοράζουν συνήθως φοιτητές από τον φούρνο, πριν κατευθυνθούν στη στάση της οδού Πανεπιστημίου για να πάρουν το λεωφορείο.
Σε μια επαναλαμβανόμενη τα τελευταία χρόνια εικόνα, πρωτοετείς φοιτητές εμφανίστηκαν με τους γονείς τους και τώρα στους δρόμους της πόλης, αναζητώντας την ιδανικότερη στέγη στο μικρότερο δυνατό οικονομικό κόστος.
Όμως, όλοι όσοι εκ των ιδιοκτητών ακινήτων (και όχι μόνο) αναμένουν να πάρουν ένα μερίδιο από την παρουσία των φοιτητών θα πρέπει μάλλον να χαμηλώσουν και τον πήχη των προσδοκιών τους, καθώς τα ενοίκια είναι πλέον στα ύψη. Κι εκτός αυτού, ο προϋπολογισμός των οικογενειών (και) για τις σπουδές των παιδιών τους έχει μειωθεί δραματικά.
Ήδη, το «σφίξιμο» στη φοιτητική ζωή έχει επέλθει από τη δεκαετία της οικονομικής κρίσης, γεγονός επίσης αναμφισβήτητο.
Ακόμη κι έτσι, όμως, οι φοιτητές δεν παύουν να τονώνουν οικονομικά την Πάτρα. Έστω και σε μικρότερο βαθμό, εξακολουθούν να αποτελούν μια ανεκτίμητη κινητήρια δύναμη για την οικονομία της. Έως πότε, όμως;
