Η σχετική επέτειος περνά συνήθως απαρατήρητη, σε προφανή αντίθεση με την αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ.
Του Διονύση Ζακυνθινού
Στις 4 Οκτωβρίου 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία. Η σχετική επέτειος περνά συνήθως απαρατήρητη, σε προφανή αντίθεση με την αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ.
Και οι πέτρες (που λέει ο λόγος) ξέρουν ότι στις 3 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους προηγήθηκε η ίδρυση του. Οι περισσότεροι, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζουν, ακόμη κι αν δεν έχουν ταυτίσει στο μυαλό τους τη συγκεκριμένη ημερομηνία με το κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου, θα έχουν ακουστά την « 3η του Σεπτέμβρη».
Στον αντίποδα, η επέτειος ίδρυσης της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει… πέραση. Το γεγονός αυτό έχει βέβαια την εξήγηση του, η οποία πρέπει να αναζητηθεί στη διαδρομή και στην εν γένει κουλτούρα ενός αστικού δημοκρατικού κόμματος εξουσίας, το οποίο ουδέποτε τα πήγαινε καλά με τις φανφάρες και τις τυμπανοκρουσίες, τουτέστιν με το… πεζοδρόμιο.
Από τη στήλη αυτή, δεν μπορούμε να θυμηθούμε κάποια πομπώδη επετειακή εκδήλωση του. Ωστόσο, την εποχή που τα κομματικά πάθη άρχισαν να γνωρίζουν μεταπολιτευτικά μια έξαρση ανάλογη της προδικτατορικής περιόδου, θυμάμαι τον αείμνηστο Γεώργιο Ράλλη, κάθε φορά που το πλήθος της πλατείας αποδοκίμαζε δια βοής τους πολιτικούς αντιπάλους του, να αναφωνεί χειρονομώντας: «Δεν θέλω ου».
Ήταν ένα σαφές δείγμα πολιτικού πολιτισμού από έναν αστό πολιτικό, (ζητούμενο και σήμερα) που μάλλον δεν εκτιμήθηκε όσο θα έπρεπε, για να μην πούμε ότι τότε δεν εκτιμήθηκε καθόλου.
Ωστόσο, προϊόντος του χρόνου, διαπιστώνουμε ότι η Νέα Δημοκρατία άντεξε, κάτι που δεν κατάφερε ο (επί σχεδόν τέσσερις δεκαετίες) βασικός αντίπαλος της. Και ας δοκιμάστηκε κατά καιρούς σκληρά η συνοχή της. Και ας προπηλακίστηκαν μετά από το ξέσπασμα της κρίσης, στα όρια του λιντσαρίσματος, πρωτοκλασάτα στελέχη της.
Κράτησε γερά και επανήλθε στη διακυβέρνηση της χώρας γιατί η μεσαία τάξη, που είναι η ραχοκοκαλιά της, δεν θα βγει στους δρόμους να διαδηλώσει, δεν θα προχωρήσει σε «ακτιβιστικές» ενέργειες για να διεκδικήσει τα δίκαια της και δεν θα αναζητήσει σημαίες ευκαιρίας με καιροσκοπική, λαϊκιστική, διάθεση, αλλά παραμένει σταθερή και ακλόνητη σε ιδανικά και αξίες που έχουν διαχρονικά δικαιωθεί.
Επιμένοντας να εκδηλώνει σαν ήρεμη δύναμη την προτίμηση της στην κάλπη, πατά γερά στα πόδια της και ακολουθεί με συνέπεια μια ορθολογική πεπατημένη στο δρόμο της δημιουργίας.
Άλλωστε, αν η Ελλάδα κάποτε μεγαλούργησε, το οφείλει πρωτίστως στους λεγόμενους «νοικοκυραίους» και στη «συντηρητική» αντίληψη τους για την ατομική εξέλιξη και την κοινωνική πρόοδο, που μόνο ως τέτοια δεν μπορεί και δεν πρέπει να εκλαμβάνεται στις μέρες μας.
